Het verhaal van twee verpleegkundigen op de ambulance

Auke en Suzanne zijn verpleegkundigen op de ambulance. Door corona veranderde hun werk voor een groot deel. Zij vertellen wat zij meemaken en wat dat voor hen betekent.

Auke

“Ik werk als verpleegkundige op de high care ambulance, de ambulance voor de spoedzorg. Daar ben ik verantwoordelijk voor de patiënt. Ik zoek uit wat er aan de hand is en wat er moet gebeuren. Ook zorg ik er, samen met de chauffeur, voor dat de patiënt veilig en zo comfortabel mogelijk wordt vervoerd,” vertelt Auke. “Het vervoer in een ambulance kan voor mensen heel heftig zijn. Ik steun ze in een kwetsbaar moment en geef rust en overzicht.”

Suzanne

“De medium care ambulance, waar ik als verpleegkundige op werk, is ‘besteld vervoer’ dus wij doen geen spoedritten. De patiënt moet stabiel zijn,” legt Suzanne uit. “We hebben geen spoed en geen haast. Sommige mensen hebben behoefte aan een gesprek en daar heb ik tijd voor.”

Eerste golf in maart

In het voorjaar veranderde er veel aan het werk van Auke en Suzanne. Suzanne vertelt: “Ineens stond er veel meer op scherp. Als een patiënt een kuchje of koorts had, moesten we meteen alert zijn. Als een patiënt coronaklachten heeft, werken we in beschermende kleding. Dan ziet een patiënt alleen je ogen. Dat maakt het werk veel onpersoonlijker, terwijl ik juist de persoonlijke aandacht belangrijk vind.” “Vóór maart kenden we de risico’s van ons werk, zoals agressie, verminkte lichamen of confronterende situaties. Corona is een risico waar ik eerder niet zo bij had stilgestaan,” vult Auke aan. “Je hebt er geen grip op en je kunt je er moeilijk tegen wapenen. Je moet daar altijd alert op zijn.” Suzanne geeft aan: “Wij horen veel schrijnende verhalen, over mensen die van kerngezond naar een hele slechte conditie gaan. Patiënten herkennen zichzelf vaak niet meer. Dat is heel zwaar om te zien.”

Tweede golf

We zitten nu in de tweede golf. “Het is fijn dat we de ziekte al wat beter kennen. Mensen lijken ons makkelijker te bellen, ook uit angst of onzekerheid over de ziekte. Ik kan ze geruststellen dat klachten niet altijd zorgwekkend zijn,” zegt Auke. De medium care verplaatst patiënten naar ziekenhuizen buiten de regio. Helaas is dit nodig omdat de druk op de ziekenhuizen door de toename van het aantal besmettingen zo groot is. Suzanne vertelt daarover: “Dat zijn soms lange ritten en die zijn pittig, voor ons en voor de patiënt. Die is benauwd, heeft behoefte aan zuurstof en moet dan uit de eigen omgeving weg. Dat brengt veel onzekerheid met zich mee. Ik wil de patiënt daarin graag geruststellen, maar dat is soms lastig.”

Mooie en schrijnende momenten

“Wat ik heel mooi vind, is hoe mensen de zorg voor een ouder organiseren, terwijl de kinderen ook risico lopen. Ook zie ik dat mensen met hun ouders in quarantaine blijven vanuit preventie. Die zorg voor naasten is mooi om te zien,” vertelt Auke. “Maar je maakt ook echt schrijnende dingen mee. Ik moest bijvoorbeeld een ouder echtpaar uit huis halen die allebei ziek waren. Wij staan dan met twee auto’s voor de deur, waar ze ieder apart in worden vervoerd. Hun kinderen weten dat ze hun ouders niet meer met zijn allen mogen bezoeken. Omdat er maar één iemand op bezoek mag komen. Dat is heel heftig.”

Tegenstellingen

Suzanne maakte ook deze tegenstelling mee. “Ik vind het fijn als ik rust kan terugbrengen als ik een patiënt van huis ophaal, die helemaal alleen is in quarantaine. Dat de patiënt zich bijvoorbeeld nog kan opfrissen en zich zo comfortabel mogelijk kan voelen onderweg. Dat maakt mensen heel dankbaar. Maar ik heb in de eerste lockdown een patiënt naar een hospice moeten brengen. Er mocht niemand meer op bezoek komen, behalve in de laatste uren. Ik vond het heel moeilijk om de patiënt daar alleen achter te laten.”

Verwerking

Beide verwerken ze wat ze meemaken door erover te praten. “Het gaat altijd door. Heftige incidenten die na een afzienbare tijd klaar zijn, kun je achter je laten. Dit neem je steeds mee, want het gaat maar door” vertelt Auke. “Wij hebben ook onze eigen mening en zien de meningen van mensen. Ik bespreek mijn twijfels thuis en met collega’s. En ik sport om mentaal en fysiek weerbaar te zijn. We moeten hier met z’n allen mee omgaan.” Suzanne praat veel met collega’s. “Het is voor anderen vaak lastig te begrijpen wat wij meemaken. Collega’s maken hetzelfde mee.”

Wees altijd eerlijk

Auke wil graag nog wat aan iedereen meegeven: “Als je een ambulance bestelt voor iets anders dan corona is het voor ons ook belangrijk om te weten of je bijvoorbeeld een kuchje of koorts hebt. Ook als je dat wel vaker hebt. Dan kunnen wij voorzorgsmaatregelen nemen om onszelf, maar ook de andere kwetsbare mensen die we verzorgen, te beschermen.” Suzanne sluit af: “Ik weet hoe vervelend het is dat we ons nog steeds aan de regels moeten houden. We willen allemaal dat het stopt. Maar juist daarom is het belangrijk om goed op jezelf en elkaar te passen en je aan de regels te houden.”